Θα μπορούσες να είσαι ένας απλός φοιτητής που κοιτάει να χωθεί στα κόλπα. Παράταξη, παρτάκια, σφηνάκια, εκδρομούλες, μιζούλες, εράσμους, καθηγητές «δικοί μας», μεταπτυχιακά, βουλευτικά και υπουργικά γραφεία, πρόσληψη στο δημόσιο, στο προσωπικό του πανεπιστημίου ή καβάτζα ερευνητικά με καλά φράγκα.
Θα μπορούσες να πιθηκίζεις τα ψυχομπουκώματα και τις ανθελληνικές θεωρίες διαφόρων διεθνιστών καθηγητάδων , που θα σε χώσουν στα καλά προγράμματα να βολευτείς κι εσύ ως γνήσιος επαναστάτης.
Θα μπορούσες να την δεις κι εσύ λίγο εξέγερση. Κατάληψη με τζάμπα νερό, ρεύμα, τηλέφωνο. Ντου, μολότοφ, πέτρες στους «μπάτσους», που είναι και άνετος ακίνητος στόχος. Πλιάτσικο για ο,τι σου λείπει. Αν κάτσει καμιά στραβή δικηγόροι κοινοβουλευτικού κόμματος και δημοσιογράφοι που θα σε κάνουν ήρωα. Άσε που θα είσαι κι ο χωροφύλακας της σχολής, αναρχόμπατσος με γαλόνια, που θα τσακίζεις όποιον λέει πράγματα που δεν έχουν την άδειά σου.
Θα μπορούσες να μη μιλάς για όλα αυτά που βλέπεις και σιχαίνεσαι. Δεν είναι δα κι εύκολο να τα βάλεις με μία κατάσταση παγιωμένη δεκαετίες! Να λες ok στους κομπλεξισμούς καθηγητάδων, να ρωτάς ευγενικά το αναρχικό στέκι της σχολής πότε σκέπτονται να σου επιτρέψουν να κάνεις μάθημα, να μην έχεις απόψεις που αποκλίνουν των επιτρεπομένων από την αστυνομία σκέψης, να κοιτάς με επιτήδειο θαυμασμό τους φοιτητοπατέρες που κάνουν κουμάντο.
Θα μπορούσες να είσαι και να κάνεις πολλά, που απλά θα σου στερούσαν την ανεξήγητη και απερίγραπτη στους σκλάβους χαρά, του να είσαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.
Ελεύθερος χωρίς την ανάγκη να γλείψεις, χωρίς την επιτηδειότητα του να χωθείς, χωρίς το άγχος να είσαι αρεστός σε κομπλεξικούς, χωρίς να μετράς τα λόγια που έχεις μέσα σου, χωρίς να είσαι το κακέκτυπο μίας «κοινωνίας» που σιχαίνεσαι.
Θα μπορούσες λοιπόν να επιλέξεις πολλά, χωρίς όμως ποτέ σου να νιώσεις την ικανοποίηση του να γεννάς το πραγματικά καινούργιο.
Χωρίς ποτέ να αισθανθείς την ηδονή του να βλέπεις τους φοιτητοπατέρες και τους καθηγητάδες να ψάχνονται γιατί τους χαλάς την συνταγή.
Χωρίς ποτέ να γελάσεις με την καρδιά σου κάθε φορά που βλέπεις τους αναρχικούς να βαρούν συναγερμό για να καταστείλουν και το τελευταίο «επικίνδυνο» φειγ βολάν, ακόμα κι απ’ την λεκάνη της τουαλέτας της σχολής.
Χωρίς ποτέ να καταλάβεις πως δεν χρειάζεται να είσαι δυνατός για να σταθείς ατρόμητος μπροστά στον τρόμο, αλλά πως αυτή η ίδια η στάση σε γεμίζει δύναμη.
Τα πάντα είναι επιλογή, κι όλα ξεδιαλύνουν μέσα από τις συγκρίσεις. Μπορείς να επιβιώσεις καλά και με πολλούς τρόπους μέσα στον βάλτο, χωρίς ποτέ να κατανοήσεις πόσο ασύγκριτη είναι η χαρά του να ΖΕΙΣ ως ελεύθερος άνθρωπος.
Του
Γιάννη Παναγιωτακόπουλουp
.jpg)
